"Relativeringsvermogen, durf en wat gezonde naïviteit zijn mijn sleutels tot succes"
Conny Vandendriessche (59) heeft naam en faam gemaakt in het Vlaamse en Nederlandse ondernemerslandschap. In 1995 richtte ze samen met Philip Cracco Accent op, ondertussen onderdeel van The House of HR. Daarnaast kennen we Conny ook van Stella P. dat raden van bestuur en advies voor bedrijven samenstelt, én van We Are Jane. Het is een eer het verhaal van deze self-made onderneemster hier te mogen delen.
Wie was Conny vóór Accent, jouw eerste bedrijf?
Ik kom uit een ondernemende familie. Mijn vader runde een plantenkwekerij en droeg het bedrijf over aan mijn tweelingbroer toen ik een opleiding Verpleegkunde volgde in Roeselare. Ik heb het mijn vader altijd kwalijk genomen dat hij mij niet bij die overdracht heeft betrokken. Ook al wilde ik het bedrijf niet overnemen, ik vond wel dat dit als gezin aan de keukentafel besproken moest worden. Toen ik hem daarover aansprak, zei mijn vader: “ik wilde je niet in je ongeluk laten lopen, Conny”. Toch vond ik dat hij mij de keuze had moeten geven. Dat verhaal heeft mijn koers toch wel bewust en onbewust mee bepaald.
Toen ik in de jaren 90 niet meteen werk vond, ging ik aan de slag in de uitzendsector bij Adecco. Deze job was echt op mijn lijf geschreven. Ik had veel contact met klanten en werkzoekenden, mocht hen aan elkaar matchen en kon opklimmen in het bedrijf. Philip Cracco deed op dat moment de commerciële buitendienst van het kantoor dat ik runde. Toen een loonstop werd ingeroepen en de twee andere kantoren, die samen met ons in de top drie van beste kantoren in België stonden, wél een loonsverhoging kregen, was dat ons moment om te vertrekken en het zelf te gaan doen.
Op een vroege zaterdagochtend trokken we met ons businessplan voor Accent op een A4-tje naar het dienstbetoon van politicus Aimé Desimpel in Kortemark. Hij was te vinden voor ons idee en investeerde voor een derde mee in Accent. We waren vertrokken.
Er zijn maar weinig ondernemers die een gelijkaardig parcours hebben afgelegd. De afgelopen 25 jaar breidde Accent Jobs uit naar 524 kantoren en ging het bedrijf op in House of HR, dat vandaag goed is voor een omzet van zo’n € 2,9 miljard. Op vandaag heb jij daar nog 10% van de aandelen van. In 2014 richtte je Stella P. op dat je recent ook verkocht aan twee van je medewerkers. Daarnaast is er nog We Are Jane. Wat is jouw drijfveer?
In alles wat ik doe wil ik vooral vrouwelijk ondernemerschap ondersteunen. Stella P. was een reactie op het feit dat ik in heel veel raden van bestuur en advies amper vrouwen tegenkwam. Terwijl het vaak om bedrijven ging die zich vooral richtten op de vrouwelijke markt. Ik vond dat van de pot gerukt. Op vandaag plaatst Stella P. jaarlijkse ongeveer 100 mandaten, waarvan gemiddeld 40% vrouwen. Dat is al heel mooi, maar het doel is natuurlijk 50-50.
Ik vind het van de pot gerukt dat bedrijven die een product aanbieden voor vrouwen amper vrouwen in de raad van bestuur hebben.
We Are Jane is dan weer een 100% vrouwelijk fonds dat investeert in vrouwelijke scale-ups. Dat doe ik samen met Muriel Uytterhaegen en Eline Talboom. Eigenlijk komt het er vooral op neer dat ik andere mensen, en dan vooral vrouwen, wil doen groeien en openbloeien. Dat is wat mij écht gelukkig maakt.
Jouw vader is er helaas sinds een drietal jaar niet meer. Was hij ondanks het meningsverschil aan het begin van je carrière trots op jou?
Mijn vader was een vrij gesloten man. Emoties tonen kon hij niet goed. Ik hoorde dat hij aan anderen vertelde dat hij fier op me was, maar mij heeft hij het nooit gezegd. Dat vond ik eigenlijk wel moeilijk. Ik kreeg hierdoor een grote bewijsdrang en voelde na twaalf jaar Accent dat ik te cijfermatig, te hard en te prestatiegericht werd. Ik volgde toen vier jaar The School of Life in Amsterdam, zodat ik mezelf een leiderschapsstijl kon aanmeten die nodig was voor de toekomst van mijn bedrijf. Ik heb daar geleerd om te geloven in mezelf en ben daar echt ver uit mijn comfortzone moeten komen.
Het lijkt wel alsof jij het ene succes na het andere boekt, maar elke ondernemer weet dat dat niet vanzelf komt. Hoe ervaar jij die hoogtepunten?
Weet je, we zijn als mens echt gewoontedieren. Het eerste hoogtepunt komt voorbij en de tweede keer schrikken we er al niet meer van. Het moet dan eigenlijk al beter zijn dan de eerste keer. Terwijl elke overwinning en elk succes, hoe klein ook, gevierd mag worden. En eerlijk, het is allemaal niet zo moeilijk, hoor. Je moet gewoon de eerste stap durven zetten, want die is het moeilijkst. Denk maar aan je eerste afspraak bij de bank, je eerste medewerker, je eerste investering … De tweede keer gaat dat al veel gemakkelijker. Je moet die bal gewoon aan het rollen krijgen en natuurlijk hard werken. Ook een duidelijke maar wendbare strategie is een belangrijke sleutel tot succes.
De eerste stap is altijd de moeilijkste.
Durf je als bescheiden West-Vlaamse te zeggen dat je trots bent op jezelf?
Dat is heel dubbel. Er zijn er inderdaad niet veel met een gelijkaardig parcours en soms denk ik wel eens: “hoe ben ik daar in godsnaam in geslaagd?”. Waar ik wel echt heel fier op ben, is dat ik bescheiden ben gebleven en dat ik een zoon heb opgevoed die dat ook is. Ik ben daarnaast trots dat ik altijd veel respect heb getoond voor de mensen rond mij. Ik kan op vandaag iedereen recht in de ogen kijken. Het zijn slechts bomen die elkaar niet tegenkomen. Uiteraard is het vaak ook minder goed gegaan en heb ik duizenden domme dingen gedaan, maar alsjeblieft, ga dan in gesprek en blijf overleggen met elkaar. Waar ik ook ongelofelijk trots op ben, is dat ik er steeds in geslaagd ben om met veel enthousiaste mensen samen te werken. Ondanks de enorme groei en de daarbij horende bedrijfsvisie die voortdurend werd bijgestuurd, wat toch geen evidentie is voor je team.
Hoe uitdagend was het voor jou om bepaalde beslissingen te nemen of stappen te zetten? Is dat soms ook beangstigend geweest?
Absoluut. Zeker als het over risicovolle beslissingen gaat, zoals bij een overname, nieuwe businesspartner of het binnenhalen van private equity. Ik heb me bij die beslissingen ook vaak alleen gevoeld, zeker nadat Philip Cracco Accent verliet in 2013. Hij amuseerde zich niet meer door de snelle groei, waardoor onze wegen zijn gescheiden. Ik heb een jaar lang het gevoel gehad dat ik de helft van mezelf kwijt was. Gelukkig werd ik goed omringd en raakte ik terug in mijn kracht.
Ik heb enorm veel relativeringsvermogen ontwikkeld door te ondernemen. Mijn motto is dan ook: blijf dansen. Daarnaast heb ik de nodige durf in mij om continu uit mijn comfortzone te komen en ben ik gezond naïef. Ik zie overal het goede in. En als het dan eens lastig was, dan kroop ik heel vroeg in mijn bed en voelde ik mij de dag nadien herboren. Slaap werkt voor mij heel helend.
Tijdens corona schreef jij je boek Dream Dare Do waarin je het verhaal deelt van dertien vrouwelijke ondernemers. Waarom is het boek een must-read?
Ik krijg de feedback dat het heel inspirerend is omdat het levensechte verhalen zijn. Van zowel grotere als kleinere bedrijven. Uiteindelijk komt het altijd op hetzelfde neer: veerkracht. Zeker in een periode als de coronacrisis. In mijn boek heb ik het met deze dames over hun enthousiasme, veerkracht, hoe zij geworsteld hebben en dan toch weer verdergaan … Weet je, geen enkel businessplan wordt uitgevoerd zoals het geschreven werd. Daar moet je je als ondernemer gewoon bij neerleggen.
Een boek schrijven is een heel proces. Hoe heb jij dat ervaren?
Ik doe het nooit meer opnieuw (lacht). In mijn gezonde naïviteit dacht ik tijdens de coronacrisis: als ik nu eens een virtuele reis zou maken en spreken met ondernemende vrouwen? Mijn marketingteam was meteen helemaal wild van het idee. We droomden groots en contacteerde 78 onderneemsters, waarvan er dan uiteindelijk 13 overbleven. Ik interviewde hen en op basis daarvan werd hun verhaal neergepend, met de hulp van twee ghostwriters. Schrijven is helemaal mijn ding niet, dus ik dicteerde eigenlijk grotendeels wat ik wilde dat er geschreven werd. Na één jaar was mijn boek er.
Dan nog even over diversiteit in bedrijven. Waarom is dat jouw ‘sweet spot’?
Ik heb zelf heel sterk ervaren dat hoe diverser een team is, hoe beter de uitkomst. Vrouwen zijn op een andere manier betrokken dan mannen, en beiden zijn nodig. Diversiteit gaat trouwens niet enkel over gender, maar ook over diversiteit in leeftijd, cultuur, ras en meer. Hierin investeren is een enorme meerwaarde voor een bedrijf. Ik geloof dat zo’n shift top-down moet gebeuren. Als de top akkoord is met meer diversiteit, stroomt dat door de hele organisatie door naar beneden. Dat is waar Stella P. voor werd opgericht en nog steeds voor staat. Ondertussen hebben twee jonge maar ongelofelijk gedreven dames het roer overgenomen en ben ik nog actief als ambassadeur. Natuurlijk wil ik die diversiteitsmissie ook doortrekken in We Are Jane en alles wat ik nog ga ondernemen.
Zijn er nog nieuwe plannen?
Ik werk nog enkele dagen per maand voor House of HR en investeer veel tijd in We Are Jane en Stella P. Daarnaast zit ik zelf ook in enkele raden van bestuur. Ik ben door het verkopen van mijn aandelen en bedrijven gezegend met een mooie bankrekening, dus op dit moment focus ik op goed investeren met het oog op de volgende generaties. Dat is een hele job op zich (lacht). Dus voorlopig gaat de prioriteit naar al deze engagementen. We zien wel wat de toekomst nog brengt.
