"Ondernemen is durven springen"

Ondernemer: Mario Verhulst (49) van WISL

Ondernemen is durven springen en dat heb ik heel vaak gedaan in mijn carrière. Het ondernemen is me met de paplepel meegegeven. Ik ben zoon van een aannemersfamilie en werkte van kleins af aan mee in het bedrijf. Toen ik twaalf was, stond ik al aan de chapemachine, waardoor mijn rug al kapot was toen ik amper negentien was. Daardoor besliste ik om geen bouwgerelateerde opleiding te volgen, maar koos ik voor industrieel ingenieur elektromechanica. Na mijn studies was er in die branche echter geen werk. Ondertussen woonde ik door een moeilijke thuissituatie bij mijn grootmoeder, wat voor mij wel een zeer mooie periode was. In het weekend diende ik op, maar dat was natuurlijk niet voldoende. Ik schuimde de Streekkrant af en zag op een bepaald moment een vacature voor zelfstandig verkoper van stofzuigers. Waarom niet, dacht ik, dus ik ging aan de slag.

Ik kreeg een week opleiding, maar na de eerste dag had ik al heel wat twijfels over het product. Had ik hiervoor vier jaar gestudeerd? Het doorgroeisysteem is wat me geboeid hield. Het was een Amerikaans systeem met quota’s om door te groeien. Na amper twaalf maanden had ik al mijn eigen bureau in Kortrijk en nog eens elf maanden later klom ik op tot importeur. Al snel had ik een call center met negen mensen in dienst en vijventwintig vertegenwoordigers op de baan. Door het succes werden er een viertal andere bureaus opgericht in de regio, waardoor mijn bereik enorm verkleinde. 

Ik richtte een servicecenter op voor preventief onderhoud van de toestellen, zodat ik daar omzet kon draaien, maar ik zag het werk afnemen en moest negen mensen ontslaan. Ik heb dag en nacht gewerkt om hen te kunnen uitbetalen en moest uit noodzaak zelf weer gaan demonstreren. Zodra alles financieel weer op orde was, besloot ik andere oorden op te zoeken. Ik had immers geleerd dat je moet ondernemen met een missie. Die van mij was niet stofzuigers verkopen. Daardoor kon ik niet langer alles geven voor het bedrijf.

Ik moest negen mensen ontslaan en werkte dag en nacht om de boel financieel recht te houden. Daarna besloot ik andere oorden op te zoeken.

Ik heb altijd al met mijn handen willen werken, een gespecialiseerde stielman willen zijn, maar kwam bijna steeds onmiddellijk in het management terecht en dat was voor mij toch wel een struggle. Zo begon ik als productiemanager bij een plastic spuitgieterij in het weekend, wat ik combineerde met een functie als zelfstandig bouwcoördinator in de week. Na twee jaar werd ik van de ene dag op de andere als directeur in een metaalverwerkend bedrijf in Frankrijk gedropt. Drie maanden lang moest ik nog een opzegtermijn uitdoen voor mijn weekendjob, dus ging ik elk weekend 600 kilometer op en af. Ik was toen 25 jaar. Onze kinderen gingen daar een jaar naar school. Toen de oudste naar het eerste leerjaar moest, keerden we terug naar België, want er waren geen groeimogelijkheden meer voor mij in het bedrijf in Frankrijk en ik begon me te vervelen. Ik werd vervolgens plantmanager in een polyesterbedrijf in Brugge, waarvoor ik acht weken naar Roemenië ben gegaan om daar een nieuwe afdeling op te starten. Door douaneproblemen konden we drie weken lang niks doen. We hebben de afdeling opgestart op nog geen vijf weken tijd en werkten achttien uur per dag. Bij terugkomst was dat blijkbaar niet voldoende en werd ik compleet out of the blue ontslagen om dringende redenen.

Daarna ging ik nog aan de slag in een textieltechnisch bedrijf waar ik zelf een opvolgingstool in Excel programmeerde die ze daar nu nog steeds gebruiken. Lang verhaal kort, ik heb altijd managementposities bekleed in bedrijven die ofwel niet wilden groeien waardoor ik er zelf ben gestopt, of die mij slechts voor een bepaalde tijd nodig hadden, waardoor ik daarna steeds op zoek moest naar een nieuwe uitdaging. Ik werd één keer zelf ontslagen, maar nam ook soms zelf ontslag wanneer er geen uitdaging meer in zat. Routinewerk is niks voor mij. En als je genoeg spartelt, blijf je wel boven.

Ik heb verschillende keren zelf ontslag genomen, daar was ik niet bang voor. Als je genoeg spartelt, blijf je wel boven.

Zo ben ik ook nog directeur geworden van een betonbedrijf. In die periode heb ik heel wat lerende netwerken gevolgd en ben ik ook peter geweest van dergelijke groepen. Ik ben toen zelfs verkozen tot eerste ROI ambassadeur (Relatiekapitaal, Ondernemerschap en Innovatie). Een mooie erkenning voor de resultaten! Precies daaruit is het idee voor WISL, het ondernemersplatform dat ik later oprichtte, ontstaan.
Jammer genoeg is de overkoepelende groep van dat betonbedrijf overkop gegaan door overinvesteringen. Kort voor het faillissement nam een ex-collega met wie ik het altijd goed kon vinden contact met mij op met de vraag of ik in zijn zonnepaneelbedrijf wilde instappen. Ondertussen wilde mijn broer ook dat ik het chapebedrijf van onze vader zou overnemen.

Uiteindelijk stapte ik zowel in het zonnepaneel- als het chapeverhaal, maar we hebben veel problemen gekend. Met de zonnepanelen ging het heel goed, tot de overheid na anderhalf jaar besloot om geen certificaten meer uit te reiken. Om onze klanten niet in de steek te laten, heb ik mijn aandelen afgestaan aan mijn collega die op die manier op zijn eentje verder gegaan is.Het chapebedrijf was dan weer een hele uitdaging op het gebied van personeel. Om mijn eigen ding te kunnen doen, heb ik de anderen uitgekocht en ben ik er alleen voor gegaan. Eind 2015 overviel het ‘routinegevoel’ mij weer, en had ik er genoeg van. In november 2016 heb ik het bedrijf verkocht, maar het bestaat nog steeds.. Ik wilde iets totaal anders gaan doen en ondernemers helpen door een lerend netwerk te creëren op mijn manier. Daarvoor wilde ik een bureau en vergaderzaal. Ik volgde een opleiding tot coach en hoorde van de medestudenten dat ook zij een locatie zochten voor 1-op-1-begeleiding en workshops. Ik botste op een gebouw in Tielt en richtte in augustus 2017 WISL op.

WISL staat voor We Inspire, Share and Learn. Ondertussen is WISL een ruim platform voor ondernemers om van elkaar te leren, samen te werken en te netwerken. Zo hebben we partnergroepen van ondernemers die elkaar aanvullen en samenwerken, maar ook werk- en partnergroepen rond marketing, sales, en andere thema’s. Een van onze snelst groeiende partnergroepen is de Loopbaanbegeleiding. We hebben kantoren in Tielt, Brugge en Aalst, maar de ambitie is om er minstens één in elke provincie te openen. De leden mogen gebruikmaken van de kantoren en vergaderzalen. WISL telt ondertussen zo’n 120leden. Met WISL wil ik ondernemers helpen om hun doelen te durven uitspreken en hen een raad van advies bieden. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik nu ook zelf echt een ondernemer ben, want elke dag is anders en even boeiend.

Bij WISL leren we ondernemers hun doelen uitspreken en helpen we elkaar om foute beslissingen te vermijden.

Als ondernemer moet je kunnen, mogen en vooral durven beslissen en ja, daar horen ook al eens slechte beslissingen bij. Bij WISL helpen ondernemers elkaar om die foute beslissingen zoveel mogelijk te vermijden. Want bij WISL én ondernemen op zich draait alles rond geven, nemen en gunnen. Door te gunnen ga je ook zelf het snelste vooruit. Het maakt mij erg gelukkig als ik mensen zie groeien en leren, en dan vooral van elkaar.Sommige ondernemers vinden het moeilijk om ideeën te delen, uit angst dat een ander ermee wegloopt. Maar weet dat je door open te zijn vooral gelijkgestemde mensen zult aantrekken, waardoor je die ideeën dan weer in een veilige omgeving kunt delen. En dat is misschien nog wel de grootste troef van WISL.

Ik heb een hobbelig parcours gekend, maar ik ben er wel trots op dat ik altijd mijn eigen weg heb gezocht en gevonden. Ik kwam altijd terecht in bedrijven waar het al moeilijk ging en had nooit vooruitzichten op lange termijn. Nu heb ik dat wel, omdat ik zo vaak heb durven springen. Zonder al die sprongen was ik niet de ondernemer geworden die ik vandaag ben.