"Kom uit je comfortzone"

Ondernemer: Marianne Van Heyste (55) van Immo Eden

Ik heb altijd geweten wat hard werken is. Als kind hielp ik mijn moeder in haar winkel waar ze geschenken en huishoudartikelen verkocht en hield van de drukke eindejaarsperiodes. Toen ze de winkel stopzette, omdat mijn vader haar nodig had op kantoor, draaide ik ook daar tijdens de schoolvakanties als twaalfjarige mee. Mijn ouders waren hoofdverdeler van Shell Gas. Ik ben opgegroeid in Oostende, dus na wat huishoudelijke taken in de voormiddag en een namiddag op kantoor bij mijn ouders, mocht ik na 16 uur naar het strand waar al mijn vrienden al een hele dag aan het spelen waren. Een beetje jammer, zou je denken, maar ik vond dat geweldig en heb heel veel geleerd.

Uiteraard had ik ook mijn eigen passies, namelijk het bedrijfsleven en talen. TEW was door de wiskunde voor mij iets te hoog gegrepen, dus ging ik mijn liefde voor talen achterna en studeerde ik voor vertaler in Brussel. Wat hield ik van de multiculturaliteit daar! Vertaler ben ik echter nooit geworden, maar ik kwam wel in het bedrijfsleven terecht. Negen jaar lang heb ik in loondienst gewerkt, voor twee verschillende bedrijven. Dat ik ooit een eigen bedrijf wilde overnemen of opstarten, wist ik toen al, maar dit was voor mij de ideale manier om het bedrijfsleven in de praktijk te leren kennen. Ja, ik had veel van mijn vader geleerd, maar hij was in mijn ogen geen echte people manager. Op zijn zeventiende was hij reeds zaakvoerder en dat deed hij op een eerder autoritaire manier, wat ook niet echt vreemd was in die tijd. Door zelf eerst als werknemer te werken, leerde ik wat leidinggeven was en dat het ook anders kon.

Ik heb eerst negen jaar in loondienst gewerkt, voordat ik mijn eigen baas werd. Zo kon ik als werknemer zien hoe leidinggeven moest.

Toen ik 32 was, ben ik mijn vader in het bedrijf opgevolgd. Dumon & Van Heyste N.V., hoofdverdeler van Shell Gas, was ondertussen een gevestigde waarde die na mijn komst nog is gegroeid door overnames van collega’s, tot we uiteindelijk met zo’n twintig personeelsleden waren. En ja, dat was goed, maar de markt was onvoorspelbaar. Tegen al mijn verwachtingen in, ook al was ik me er van bewust dat propaan- en butaangas fossiele brandstoffen zijn, begon de markt plots heel erg te dalen en stond ik voor de keuze: nog enkele jaren aanmodderen of het volledig over een andere boeg gooien en de passie die ik de voorbije jaren had ontwikkeld voor vastgoed volgen. Het werd uiteraard dat laatste.

Doordat mijn talendiploma niet geschikt was om de BIV-stage, of ook wel stage als makelaar, te mogen lopen zonder de bijhorende opleiding te volgen, heb ik drie jaar avondonderwijs voor vastgoedmakelaar aan Syntra gevolgd toen ik begin de 40 was. Het was een opgave, maar ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want zo was ik helemaal mee met alle wetgevingen inzake vastgoed. Tijdens die opleiding leerde ik ook dat vastgoed zoveel meer is dan kopen en verkopen, een wereld ging voor mij open. En toch ging ik tijdens de opleiding opnieuw in loondienst werken in de vrachtwagenleasing. Die job heb ik ook heel graag gedaan. Ik had op dat moment kleine kinderen, dus vond structuur best wel welkom. In 2008 sloeg de crisis echter zwaar toe in de transportsector en dat was voor mij een wake-up call. Een jaar later werd het bedrijf geherstructureerd en mijn regio werd opgedoekt. Na mijn ontslag was de tijd rijp om mijn eindwerk te schrijven, wat ik door tijdsgebrek had uitgesteld, en mijn stage aan te vatten.

Toen ik begin de veertig was, besloot ik om drie jaar lang avondonderwijs voor vastgoedmakelaar te volgen.

En toen werd ik 47 en heb ik besloten om mijn eigen bedrijf op te richten. Ik kende de bedrijfswereld, wist wat werken was, maar een bedrijf vanaf nul opstarten, dat was andere koek. Dumon & Van Heyste N.V. was immers een, letterlijk, geoliede machine toen ik erbij kwam, dus veel commerciële uitdaging was daar niet aan. Bovendien was ik geen hard seller, wat in de vastgoedwereld vaak wel de ingesteldheid is, maar dat werkt niet voor mij. Ik kan niet bij het ene huis na het andere aanbellen dat te koop staat om onze diensten te verkopen. Dan doorloop ik liever een trager proces van vertrouwen en relaties opbouwen, zodat het gaat zoals ik het graag heb. Na enkele jaren als zelfstandig makelaar ben ik dan uiteindelijk gaan samenwerken met Immo Eden.

In de vastgoedwereld is het hard knokken. Er zijn zoveel concullega’s, iedereen heeft zijn eigen stijl en je moet constant alert blijven om die portefeuille te kunnen blijven aanvullen. De laatste jaren heb ik me vooral toegelegd op nieuwbouwprojecten en dan is een jaar zo voorbij. Tussen het moment dat de grond wordt aangekocht en de eerste steen wordt gelegd, loopt vaak twee jaar. Projectontwikkeling is in volume bijzonder interessant, maar het vergt veel tijd en ondertussen moet de portefeuille gevuld blijven. Daarnaast bied ik ook steeds vaker aankoopbegeleiding aan voor kopers. Mensen van buitenlandse origine die hier een pand willen kopen, bijvoorbeeld, zijn vaak niet op de hoogte van onze complexe wetgeving. Of Belgen die in het buitenland verblijven zijn soms op zoek naar een huis voor wanneer ze terugkomen. Dergelijke mensen help ik door advies te geven en voor hen op zoek te gaan naar een geschikte woning. Voor bedrijven doe ik dit al langer. En in Nederland is dit al jaren ingeburgerd. Daar nemen mensen die op zoek zijn naar een koopwoning steevast een aankoopmakelaar onder de arm.

Om je te onderscheiden als makelaar, en eigenlijk in het algemeen ook als ondernemer, is netwerken een echte must. Door daarnaast ook af en toe een extraatje te doen voor mensen, creëer ik mijn naambekendheid en kan ik blijven doen wat ik graag doe. Ik haal er enorm veel voldoening uit als zowel de koper als verkoper me na ondertekening van de verkoopovereenkomst de hand schudden en me bedanken voor de professionele begeleiding. Daar ben ik trots op.

Door af en toe een extraatje te doen voor mijn klanten, blijven ze mij onthouden en vertellen ze het door. Dat is wat écht werkt in de immowereld.

Ik ben nu negen jaar bezig en hoop nog heel lang als makelaar actief te kunnen zijn. Hoewel ik nog altijd dynamisch ben, word ik er niet jonger op. Mijn gezondheid is dan ook mijn grootste angst. Dat, en de toenemende digitalisering. Niet dat dat me enorm veel angst inboezemt, want we zijn mee met onze tijd, maar het is toch een permanente uitdaging.

Soms denk ik dat ik al veel eerder makelaar had moeten worden. Maar ik heb daar vroeger anders over beslist en nu moet ik naar die keuze leven. En als ik heel eerlijk ben met mezelf, dan ben ik altijd al te lang in mijn eigen comfortzones gebleven. Ik hou van uitdagingen, maar die zoek ik vaak in die comfortzone in plaats van daarbuiten. Vaak heb ik een trigger nodig, en die kan ook positief zijn, om daaruit te stappen en mijn horizonten te verleggen. En zeker als ondernemer moet je soms dingen doen die je minder liggen en waar je nu eenmaal niet onderuit kan.

Ik denk dat elke starter zich op zijn minst zou moeten laten bijstaan door twee personen, namelijk iemand die helpt met het business plan en de cijfers, en een salestrainer. Investeren in goede begeleiding zal vaak goedkoper blijken dan te moeten leren uit fouten die je had kunnen vermijden. En als je dan eens fouten maakt, geef niet op. Succes heeft tijd nodig. Ik vind het heel belangrijk om positief in het leven te staan. Zelfmedelijden brengt je immers nergens. En tot slot, doe goed voor een ander, dan komt het goede ook naar jou.