"Ik heb geleerd flexibeler te zijn"

Ondernemer: Dominique Van Cauwenberghe (53) van Arch_ID Architecten

Ik ben architect geworden omdat ik ervan hou te creëren. Ik durf zelfs te stellen dat architecten de samenleving een esthetische meerwaarde geven. Noem het visuele vitamines. Het is toch zoveel aangenamer en rustgevender om na een drukke dag thuis te komen in een mooie omgeving?

Dat is ook de reden waarom ik vaak op architectuurreis ga. Zo verrijkte ik mijn creativiteit en geest al in Mexico, Japan, Indië, Brazilië, de VS… En er is nog zoveel dat ik zou willen zien.

Ik hou ervan een esthetische meerwaarde te creëren voor de samenleving. We hebben die visuele vitamines echt nodig.

Toen ik in ’88 afstudeerde aan Sint-Lucas had ik er een opleiding van vijf jaar op zitten. Daarna liep ik nog twee jaar stage, wat een vereiste is om het beroep van architect te mogen uitoefenen, namelijk eerst een jaar bij Abscis waar ik zeer leuke ontwerpen mocht maken en mijn creativiteit de vrije loop kon laten en vervolgens bij Tema waar ik leerde werken met één van de allereerste CAD-programma’s. Dezelfde software waarmee ik vandaag trouwens nog steeds werk, maar dan zoveel updates later. Na mijn twee jaar stage voelde ik me nog niet helemaal klaar om zelfstandig aan de slag te gaan als architect en besloot ik ervaring op te doen in de aannemerswereld, namelijk bij een schrijnwerkersbedrijf. Daar stuurde ik vier plaatsingsploegen aan, en deed ik de opmetingen bij de klant. Het was een wereld waar ik als jonge vrouw mijn mannetje moest staan. Echt creatief was de job niet, maar ik kon wel wat geld opzij zetten.

Met mijn spaarcenten kocht ik een voor die tijd zeer dure computer met plotter- en tekensoftware. Ik ging voltijds aan de slag als zelfstandig architect. In het begin had ik niet zoveel werk. Ik volgde een bijkomende opleiding ‘expert-adviseur onroerende goederen’ en breidde mijn kennis en aanbod uit met het opmaken van plaatsbeschrijvingen en schatten van gebouwen.

Later sloot ik me aan bij Architecten-Bouwers (ab), een belangrijke beroepsvereniging in onze sector. Daar leerde ik veel collega’s kennen en volgde ik meerdere opleidingen, waaronder budgetbeheer. Dankzij die netwerkmomenten en de aanwezigheid van Architecten-Bouwers op bouwbeurzen, kon ik geleidelijk aan cliënteel opbouwen en mocht ik veel tekenwerk uitvoeren voor andere architecten die geen CAD-software hadden. De investering loonde.

Ik spaarde om een plotter te kunnen kopen. Toen al vond ik innovatie heel belangrijk.

Zo’n tien jaar nadat ik was afgestudeerd, heb ik het pand gekocht in Deinze waar we nu nog steeds gevestigd zijn. Beneden kwam in eerste instantie een designwinkel voor verlichting en interieur, en boven had ik mijn architectenbureau. Die designzaak deed ik enorm graag. Het was een verrijking, niet alleen voor mijn klanten, maar ook voor mijn creatieve geest. Dankzij de winkel kreeg ik meer klanten voor mijn architectenbureau en omgekeerd. De mooie etalage gaf me ook veel visibiliteit langs de drukke weg, maar toen ik het te druk kreeg met het architectenbureau heb ik 100% op dat laatste ingezet.

Tijdens één van mijn architectuurreizen met Architecten-Bouwers leerde ik Ignace Dumoulin kennen. Het was al snel duidelijk dat we dezelfde interesses en een goede, professionele klik hadden. Het was interessant om te zien hoe we met dezelfde ingesteldheid toch elk andere accenten in ons werk leggen. Na de reis besloten we te bekijken of er een samenwerking mogelijk was. Lang hebben we niet getwijfeld. Het was wat geven en nemen: ik wilde mijn locatie niet opgeven en zo had hij ook zijn voorwaarden. De samenwerking ging van start en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad dat we vennoten geworden zijn. We vullen elkaar goed aan. Een win-win voor ons allebei.

Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn samenwerking met mijn vennoot. Ik had dat al veel eerder moeten kunnen doen, maar de juiste zakenpartner was mijn pad nog niet gekruist.

Ik geloof heel hard in samenwerking. De sterke samenwerking met Ignace heeft er immers toe geleid dat we grotere projecten konden uitvoeren, en nog belangrijker, dat we konden groeien. Ondertussen hebben we er met Charlotte Vanparys een derde vennoot bij en werken we met nog drie andere architecten samen. Ons architectenbureau Arch_ID Architecten heeft momenteel een senior, een medior en een junior architect onder zijn vleugels en dat is één van onze troeven. Ook de kennis over wetgevingen, attesten, aansprakelijkheid en dergelijke meer zitten bij ons verdeeld. Het is gewoon een feit dat ons beroep steeds complexer wordt. Denk maar aan de EPB-regelgeving voor energie en isolatie, de tien jaar aansprakelijkheid… Er komt veel bij kijken en elk teamlid draagt met zijn specialiteiten en expertise bij aan de kennis van de andere. Wij pikken heel veel opleidingen mee om up-to-date te zijn. Een van onze vennoten gaat ernaartoe en draagt de kennis over aan de anderen. Veel efficiënter! Als ik de tijd kon terugdraaien, dan was ik véél eerder al gaan samenwerken.

Nieuwe wetgeving kan afschrikken, maar wij zijn daar niet bang voor. Hetzelfde geldt voor concurrenten, of de toenemende digitalisering. Zoveel zaken die je eerst wat angst aanjagen, blijken uiteindelijk mooie opportuniteiten met zich mee te brengen. Eén van onze klanten, een apotheek in Gent, heeft bijvoorbeeld zeer slim ingespeeld op de digitalisering en automatisatie. Zo heeft hij een Bringme, een pakjesautomaat, geïnstalleerd in zijn portaal, zodat klanten die overdag niet vrij zijn, ’s avonds een bestelling kunnen afhalen met een code. Blijf dus niet vastklampen aan oude gewoontes, maar wees de markt gewoon vóór. Net daarom gaan wij meteen naar opleidingen over nieuwe regelgevingen, want van uitstel wordt de barrière te groot. Zo blijf je alert en kan je dynamischer werken. Om nog maar te zwijgen van de meerwaarde die je hierdoor aan je klant kunt geven!

Klamp je niet vast aan oude gewoontes, maar stel je open voor vernieuwing en digitalisering. Ook nieuwe wetgevingen hoeven je niet af te schrikken. Zie het als een uitdaging en misschien zelfs een opportuniteit.

Ik ben altijd al een doorzetter en een bezige bij geweest. Ik heb nog triatlons gedaan en ook dan ging ik altijd tot aan de eindstreep. En dat vertaalt zich eveneens in mijn persoonlijk en professioneel leven. Ik ben lid geworden bij netwerkorganisatie BNI, heb een tijd lesgegeven en heb ook zes jaar een mandaat uitgeoefend in de Orde van Architecten. Dat zijn engagementen die zeer verruimend werken.

En ik ben nog lang niet van plan om stil te zitten. Mijn grote droom is om ooit ergens een industriepand of kasteeltje te kopen en er een co-housingproject voor 40+ singles van te maken. Dat moet toch fantastisch zijn: als alleenstaande je eigen plekje hebben, gezelschap vinden bij vrienden en weten dat er mensen voor je zijn als je bijvoorbeeld ziek zou worden. Het idee ontstond toen ik zelf ook alleenstaande ben geworden, maar ondertussen heb ik wel een nieuwe partner. Het is trouwens geen droom, ik ben hier actief mee bezig. Verder hoop ik ooit nog een inbreidingsproject in eigen stad te mogen doen, met respect voor het bestaande patrimonium. Er worden zoveel gebouwen afgebroken, terwijl je er net erg creatief mee kunt omgaan. Dat lijkt mij een heerlijke uitdaging.

Wat het ondernemerschap mij heeft geleerd, dat is dat ik me nu flexibeler kan opstellen. Door meer ervaring op te doen, durf ik meer los te laten. Waardoor ik dan ook met meer passie voor de essentie van het beroep van architect kan gaan en voldoening kan halen uit wat ik elke dag doe.