"Ik begon in moeders garage"

Het ondernemerschap is zowel mij als mijn man met de paplepel meegegeven. Onze ouders waren immers alle vier zelfstandig. Mijn vader was een echte duizendpoot die machines uitvond. Het creatieve en het technische heb ik dus zeker van hem. En toch was ik van thuis uit verplicht om een hoger diploma te behalen. Dus behaalde ik in juni 1991 mijn diploma sociale verpleegkunde.

Tijdens mijn jeugd maakte mijn vader deel uit van een kunstenaarsgroep die altijd bij ons thuis samenkwam. Van kinds af aan poseerde ik voor hen, zodat zij me konden schilderen. Door toen al aandachtig te luisteren naar alles wat er werd gezegd, heb ik heel wat opgestoken over kunst, kleuren en kadrering. Nog voordat ik mijn hoger diploma behaalde, maakte ik in de kelder al samen met mijn echtgenoot kaders en hadden wij reeds enkele machines ter beschikking. Dat deed ik toen vooral voor de kunstenaars uit de club van mijn vader. Mijn man werkte op dat moment als boekhouder voor een groothandel van inlijstmateriaal, die op vandaag nog steeds mijn leverancier is. Dat ik me specialiseerde in inlijstingen was niet per se mijn grote droom als kind, maar ik ben erin gerold en het was een erg logische stap. Een halfjaar na mijn opleiding opende ik mijn winkeltje.

Mijn eerste winkeltje bevond zich in de garage van mijn moeder. Mijn vader was kort daarvoor helaas overleden. Het was een bijzonder kleine ruimte waar amper vijf mensen in pasten. We hingen enkele stalen op aan de muren en ik was vertrokken. In de voormiddag verwerkte ik mijn bestellingen, in de namiddag gingen mijn deuren open en kwamen de klanten. In een mum van tijd werkte ik ook na de openingstijden door om alle bestellingen op tijd af te krijgen. Het liep als een trein en ging allemaal veel sneller dan we ooit hadden durven denken.

Mijn eerste winkeltje opende ik in de garage van mijn moeder. Het liep als een trein. Mijn moeder serveerde wat te drinken, terwijl de mensen wachtten. Iedereen had het naar zijn zin. Dat waren echt mooie tijden.

Ik kreeg de kans om workshops te volgen bij leveranciers van ons en om mee te gaan met mijn man naar beurzen die specifiek voor inlijsters werden georganiseerd. Daar heb ik heel wat gestolen met mijn ogen, zoals ik het zelf graag verwoord. En dat heeft me veel werk opgeleverd. Al heel snel stonden de klanten tot in onze tuin te wachten. Mijn moeder vond er op dat moment niets beters op dan tafels en stoelen te plaatsen en de mensen wat te drinken aan te bieden. Dat waren mooie tijden. Iedereen sprak met iedereen en had het naar zijn zin. Op korte termijn werd de garage te klein en botsten we op een pand met veel mogelijkheden in Gent, waar we nu nog altijd gevestigd zijn. Het gebouw was aan heel wat verbouwingen toe, die we allemaal zelf hebben uitgevoerd, na onze vele uren in de zaak.

Uiteindelijk was het zover en konden we onze nieuwe winkel, Van Beveren Inlijstingen, openen in 1994. We organiseerden een openingsweekend met een tent in de tuin waar bezoekers de kans kregen om zich te laten portretteren door de kunstenaars die we hadden uitgenodigd. Het was een schot in de roos. Op twee dagen tijd kregen we bijna zeshonderd bezoekers over de vloer. Eén van de bezoekers kwam me vragen of ik geen personeel kon gebruiken. Een week later namen we haar in dienst en datzelfde jaar nog gaf mijn man zijn vaste baan op om voltijds in de zaak mee te draaien.

We voelden het succes van het opendeurweekend nog lang nazinderen, waarop we beslisten om drie tot vier keer per jaar een opendeurdag te houden én elk weekend open te doen in december, de cadeaumaand. Tien jaar lang hebben we dat gedaan.

Ons eerste opendeurweekend lokte bijna 600 mensen. Een week later nam ik mijn eerste werknemer in dienst.

Na een tijdje kwam de vorige werkgever van mijn man, bij ons aankloppen. Of we niet tijdelijk het inlijstwerk van een winkel wilden overnemen, want de uitbater had een ongeval gehad. De vrouw van de uitbater zag het in eerste instantie niet zitten om alle bestellingen aan ons door te spelen, dus hebben we haar een jaar lang elke dag na tien uur ’s avonds de stiel aangeleerd door samen haar bestellingen te verwerken, na onze eigen lange shifts in de winkel en ons atelier. Hebben wij samen genoten van programma’s zoals ‘Het Eenzame Hartenbureau’! Die man is toen helaas overleden en al hun bestellingen werden aan ons uitbesteed.

En zo waren er nog enkele andere inlijsters die niet overweg konden met hun voorraadbeheer en die steeds meer werk aan ons uitbesteedden. We werden als het ware een groothandel voor inlijstingen. Op een bepaald moment namen we werk aan van een zestal andere inlijstingbedrijven en hebben we bijna zeven jaar lang ongelofelijk veel werk gehad. Om persoonlijke redenen hebben we toen beslist om onze groothandel opnieuw af te bouwen. Nu doen we enkel nog het kleefwerk voor de groothandel. Die beaslissing gaf ons weer wat ademruimte, maar toch bleven we groeien. Onlangs hebben we voor het eerst op locatie gewerkt en hebben we mede de tentoonstelling in Kazerne Dossin in Mecahelen opgestart. Aangezien de werken te waardevol zijn om verplaatst te worden, zijn we naar daar getrokken met al ons materiaal. De organisatoren waren onder de indruk van onze aanpak en gaven onze gegevens door aan een privémuseum in Parijs. Wie weet mogen we binnenkort naar daar om opnieuw op locatie onze passie uit te voeren!

Ondanks onze snelle groei, ben ik er bijzonder trots op dat we ons kwaliteitsniveau altijd zo hoog hebben kunnen houden. We gebruiken enkel het beste materiaal en willen dat elke klant zich even belangrijk voelt. Zo sta ik nooit áchter mijn toog, maar altijd naast de klant. Ik volg zelf elk project op van A tot Z en werk eigenhandig mee aan het eindresultaat. Ik merk dat klanten die persoonlijke aanpak erg waarderen. Maar of we nu nog moeten groeien? Dat weet ik niet. Op dit moment zitten we in een goede positie, waarbij ik nog steeds zelf van alles op de hoogte ben. Ik kan nog elke dag mijn eigen passie uitoefenen en een persoonlijk contact en kwalitatief resultaat garanderen. Dat vind ik veel belangrijker dan de cijfers. Want wanneer ik anderen blij kan maken, ben ik zelf een gelukkig mens.

Ik ben gelukkig als ik anderen gelukkig kan maken. Elke klant is voor mij even belangrijk en ik laat niemand vertrekken voor ik een glimlach op zijn gezicht heb getoverd. Ik wil dat mensen hier buitenstappen met een goed gevoel.

Wij hebben al heel hard gewerkt in ons leven, misschien wel te hard. Ergens heb ik er een beetje spijt van dat we niet meer tijd hebben gemaakt voor onszelf en ons gezin. Maar een mens leert uit zijn fouten. En ik leer nog elke dag bij. Als het ondernemerschap mij één iets heeft bijgebracht, dan is dat wel dat eerlijkheid en oprechtheid het langst duurt en dat je als mens ook gewoon mens moet blijven. Respect voor elkaar is zo belangrijk. Ik ben ook altijd mezelf gebleven en vind het fantastisch hoe mooie ideeën ontstaan en hoe je die zelf kunt ontwikkelen. Je eigen baas zijn is soms loodzwaar, maar als het niet meer gaat, gaat het altijd nog een klein beetje. Geloof me maar.