"Soms moet je harde noten kraken"

Ondernemer: Kristof Hofman (40) van Bouwonderneming Hofman

Toen ik elf was, vroeg de buschauffeur die me aan school oppikte al op welke werf hij me die dag moest afzetten. Ik hoef er dus geen tekeningetje bij te maken dat ik als kleine man al gebeten was door de bouwmicrobe. Ik kom uit een familie van bouwaannemers en mijn vader was zaakvoerder van Bouwonderneming Hofman. Toen ik op mijn zeventiende een A2-diploma Bouwtechnieken op zak had, ging ik aan de slag bij mijn vader. Drie jaar laten besloten we elk onze eigen weg in te slaan en ging ik als laborant aan de slag in Zelzate. Zo bleef ik in de bouwwereld actief, want mijn job bestond erin grondstalen te analyseren en peilbuizen te bemonsteren. Eigenlijk deed ik dat heel graag, maar ik besloot na een tijdje andere oorden op te zoeken en kwam terecht bij Bouwonderneming Wyckaert. Ik werkte me op van arbeider tot ploegbaas en uiteindelijk werfleider. Ondertussen werkte ik op zaterdag terug voor mijn vader en begon ik de ondernemerskriebels opnieuw te voelen.

In 2005 keerde ik terug naar Bouwonderneming Hofman, waar ik eerst als arbeider mocht werken en later als medezaakvoerder. Hoewel we samen aan hetzelfde roer stonden, was het moeilijk om in dezelfde richting te sturen. Ik wilde vooruit, ik wilde groeien, maar mijn vader hield me daar wat in tegen. Ik stond dikwijls tussen de bouwpromotoren en mijn vader in, waarbij het voelde alsof ze elk aan een arm stonden te sleuren. Op een bepaald moment kocht ik zelfs materiaal achter zijn rug om, omdat ik wist dat hij zich ertegen zou verzetten en steeds wilde roeien met de riemen die we hadden in plaats van te investeren in nieuw en efficiënter materiaal. Maar machines verouderen en ik hou niet van half werk. Ondertussen is Bouwonderneming Hofman trotse eigenaar van een torenkraan, een vrachtwagen en zelfs vastgoed. Op dit moment zijn we bezig met een project van 54 zorgwoningen in Zelzate, ik kan het bijna zelf nog niet geloven!

De bouwpromotoren en mijn vader trokken elk aan een arm. Ik wilde vooruit, ik wilde groeien, maar mijn vader was wat terughoudender.

Wat mij het meest voldoening geeft in mijn job, is dat ik mensen gelukkig maak. Ik maak van een huis een thuis. Dat heb ik ondertussen ook voor mijn eigen gezin kunnen doen, en daar ben ik heel blij om. Mijn vrouw werkt in de horeca en heeft een ander levensritme dan ik. We zien elkaar dus niet zoveel, maar we zijn al lang samen en hebben een erg sterke band. Ik vind het dan ook belangrijk dat mijn vrouw en dochter gelukkig zijn en dat ik hen een warme thuis kan geven.Twee jaar geleden hadden mijn vader en ik een harde noot te kraken. We besloten opnieuw onze wegen te scheiden. Mijn vader is toen uit de zaak gestapt en sindsdien zien we elkaar bijna niet meer. Ik vind dat heel erg jammer. Daarnaast was het ook financieel een zware dobber en heb ik behoorlijk wat stress gehad. Maar waar ik wel dankbaar voor ben, is dat mijn vader mij heeft geleerd om hard te werken en vooral hard te zijn. Die levenslessen probeer ik ook aan mijn medewerkers door te geven. Soms komen ze tot bij mij met een persoonlijk probleem en probeer ik hen te helpen. Dan zeg ik: “Soms moet je eens tegen de muur lopen. Hoe harder je valt, hoe sterker je terugkomt.” Fouten maken in het leven is geen schande. Ik ben zeer direct, maar dat werkt.

Open en eerlijke communicatie met mijn werknemers vind ik heel belangrijk. Geef eens een compliment en stimuleer hun persoonlijke groei.

Ik zou alles doen voor mijn mannen. Ik heb het ongelofelijk getroffen met hen, want het is helemaal niet evident om gepassioneerde en loyale arbeiders te vinden. Oprecht streven naar gelukkig personeel maakt deel uit van mijn strategie. Ik kan mijn werknemers wel heel erg motiveren door hen een compliment te geven als ze iets goed doen, maar evengoed hebben ze geleerd om constructieve feedback te aanvaarden. Open en eerlijke communicatie vind ik dan ook heel belangrijk. En ondertussen besef ik ook dat ik de lat voor mezelf lager moet leggen. Ik ben quasi nooit tevreden over mezelf.Doordat mijn vader uit het bedrijf is gestapt, was het de voorbije twee jaar pompen of verzuipen. Ja, ik heb het heel zwaar gehad. Ondernemer zijn, dat is nu eenmaal hard werken én zorgen dat je cijfers goed zitten. Vorig jaar ben ik dan ook welverdiend voor het eerst in tien jaar tijd op reis geweest. Ik had het nodig en heb er veel deugd van gehad. Die ervaring heeft mij ook wel geleerd dat het heel belangrijk is om contractueel sterk in je schoenen te staan. En dat cijfers het allerbelangrijkste zijn. Zorg dat je een spaarpotje hebt als je start en laat je voldoende begeleiden.

Vorig jaar ben ik voor het eerst in tien jaar tijd op reis geweest. Ik had het nodig, maar vooral, ik had het echt verdiend.

Op dit moment telt ons team vijf werknemers en ik hoop dat heel snel naar acht op te trekken. Ik wil een voetbalteam samenstellen, een hecht team dat scoort. We hebben al goede keepers en middenvelders, nu nog een paar spitsen voor de grotere werven. Naast aanleg en engagement is collegialiteit voor mij heel erg belangrijk op de werkvloer. In onze sector staat veiligheid centraal, dus dan is het belangrijk dat mijn mannen ook naar elkaar omkijken. In mijn privéleven is het dan weer mijn doel om meer tijd te maken voor mezelf, meer te sporten en goed te leven. Ik geniet van kleine dingen, zoals mooi weer, een lach van mijn dochter, ontdekken hoe een stad zich bouwkundig ontwikkelt en rondneuzen op andere werven om bij te leren. En ook als ik zie hoe mijn dochter haar stempel op de wereld aan het zetten is, krullen mijn mondhoeken omhoog. “Leef goed, want je overleeft het leven toch niet”, hoorde ik eens. Ik zou het zelf niet beter kunnen verwoorden.