"We leven in de boeiendste wereld ooit"

Ondernemer: Kurt Catteeuw (55) van KCM Accountancy

Toen ik als kind tussen mijn broers achteraan in de auto van mijn vader zat, droomde ik weg van de bedrijfsgebouwen die we voorbij reden langs de snelweg en mijmerde ik over mijn eigen bedrijf. In de lagere school al wisten ze niet goed wat met mij aan te vangen en toen ik amper vijftien jaar was, wilde ik al stoppen met school en beginnen werken. Dat heb ik natuurlijk niet gedaan, maar ik ben wel als jobstudent bij een landbouwer beginnen werken. Na een jaar stapte ik over naar een garagist, waar ik heel graag hielp, maar de auto’s zelf en de mechaniek interesseerden me niet. Daarna heb toen vijf jaar vakantiejob gedaan bij een kalkoenslachterij, waardoor ik mijn eerste auto kon kopen. Ik ben als jobstudent altijd hard blijven werken, want mijn studies moest ik zelf financieren. Ik had ook niet anders gezien thuis, want mijn moeder en vader waren harde werkers.

Na een opleiding van twee jaar ‘drietalig handelscorrespondent-boekhouder’ in Vives, ging ik aan de slag bij Sabam. Heerlijk was dat! Ik ging de baan op om vergunningen te controleren en kreeg toegang tot tal van festiviteiten, en ik werd er nog voor betaald ook. Na een jaar diende mijn vader zonder mijn medeweten mijn ontslag in per aangetekend schrijven, omdat hij vond dat het welletjes was geweest met al dat uitgaan. Ik kwam terecht bij KBC waar ik in een klein hokje geld moest tellen en in een machine moest invoeren. Toen ik na enkele maanden nog steeds in dat hokje zat, begon ik elders te solliciteren. Ik was geselecteerd door Electrabel, maar toen bleek dat ik er geen familie had werken, werd ik er niet tewerkgesteld, ook al was ik geslaagd voor alle tests.

Als kind droomde ik al weg bij de gedachte aan mijn eigen bedrijf en wilde ik stoppen met school om te gaan werken. Dat eerste bedrijf kwam er nog niet meteen, maar ik heb van jongs af aan altijd hard gewerkt.

Uiteindelijk startte ik bij Koramic in Kortrijk, waar ik opklom van boekhouder naar hoofdboekhouder en vervolgens naar financieel directeur. Algemeen directeur worden zat er jammer genoeg niet in, omdat ik niet het geschikte diploma had. Na acht jaar kon ik niet meer doorgroeien en toen was er voor mij niet veel meer aan. Ondertussen had ik het diploma van Accountant en Belastingconsulent behaald na drie jaar avondonderwijs bij Syntra West te Roeselare. Via een kennis vernam ik dat ze bij Kinepolis een leidinggevende op de dienst Boekhouding zochten, dus ik waagde mijn kans, terwijl ik ook solliciteerde bij een boekhoudkantoor in Gent. Op die laatste plaats kon ik een stuk meer verdienen en met een mooiere wagen rijden, maar de extra afstand moest ik er wel bij nemen. Beide werkgevers wilden me aanwerven, dus ik moest kiezen. Ik koos voor Gent, omdat ik het een beetje gehad had met de grote bedrijven waar een werknemer slechts een radertje is in de machine en je zo snel tegen het plafond botst.

Als ondernemende werknemer bots je in grote bedrijven vaak snel tegen je plafond. De stap naar het ondernemerschap wordt zo meteen veel kleiner.

Helaas wachtte mij een onaangename verrassing op mijn nieuwe werkplek: bijna iedereen had er zijn ontslag gegeven, dus ik zat helemaal alleen op een verlaten verdieping van de dienst boekhouding. Ik kreeg een nieuwe computer en printer, inclusief tientallen mappen met documenten die gestapeld op de grond lagen. De eerste dag ging ik verslagen naar huis. Gaandeweg begon ik te genieten van de totale vrijheid die ik kreeg en ik ging de uitdaging aan. Ik zette heel het kantoor op punt en stak zelf de archiefkasten en bureaus in elkaar. Blijkbaar deed ik dat goed, want er kwamen werknemers bij. Dat betekende ook dat ik al mijn opgebouwde dossiers moest verdelen. Ondertussen was ik ook als boekhouder in bijberoep gestart met KCM Accountancy en had ik door controles van mijn klanten in bijberoep geen verlofdagen meer over om vakantie te nemen, dus besloot ik volledig zelfstandig te worden. Dat is nu twintig jaar geleden.

De zaken gingen goed en in 2010 opende ik twee andere vestigingen, in Deinze en Lendelede, want ik werkte oorspronkelijk vanuit Avelgem en de bereikbaarheid is niet zo goed. In Deinze zette ik twee werknemers aan het werk om de klanten daar te beheren en zelf ging ik vooral bij de grotere bedrijven als externe accountant langs om op hun vraag de boekhouding te controleren. Mijn werknemers kregen er dus bijna de totale vrijheid en dat heb ik duur betaald. Twee jaar later vertrokken ze naar een concurrent en hebben ze bijna alle klanten meegenomen. Ik kon er weinig tegen doen, want een klant is vrij om te gaan waar hij wil en een procedure opstarten had geen zin. Ik heb het wel geprobeerd, maar na een tijdje gaf ik het op, want het kostte me alleen maar tijd, geld en energie. Het vertrouwen om opnieuw samen te werken was een beetje zoek. Daarop heb ik mijn kantoor nu volledig anders georganiseerd, zodat dit niet meer kan gebeuren. IK heb mij ook met goede en correcte mensen omringd, wat noodzakelijk is in het zakenleven.

Ik ben al vaak teleurgesteld en heb het moeilijk gehad, waardoor het voor mij niet altijd evident is om mensen te vertrouwen.

Anderzijds heb ik ook geleerd hoe belangrijk persoonlijk contact is. De klanten zijn weggegaan omdat er met mij geen persoonlijk contact meer was. Dat pak ik nu volledig anders aan. Het kantoor in Deinze heb ik verkocht en ik heb tegenwoordig een gesloten kantoor. Dat betekent dat ik enkel op afspraak werk, waarbij ik altijd zelf tot bij de klant ga. En ik zou het nooit meer anders willen, want dat échte contact is heel verrijkend. Dat ik mijn kantoor sinds 2012 helemaal heb kunnen rechttrekken, daar ben ik echt wel trots op, want ik heb het niet gemakkelijk gehad. Ik heb wel geleerd uit mijn fouten. Nu verdien ik meer dan vroeger en ik heb er mijn beste klanten aan overgehouden. We worden ook steeds digitaler en ondersteunen een zevental boekhoudpakketten. Klanten krijgen bij ons de vrijheid om hun eigen pakket te kiezen en wij zorgen ervoor dat we ermee kunnen werken. Zeker voor de jongere generatie is dat eigenlijk een vereiste.

Toen ik nog met werknemers werkte, heb ik de grote fout gemaakt om geen dossierbeheerders aan te stellen. Iedereen nam taken van verschillende klanten op zoals het hen uitkwam, waardoor je nooit kunt weten wie een fout heeft gemaakt. Ja, ik ben best streng voor mezelf, maar ik vind het niet erg om mijn gebreken te erkennen. Ik leg mezelf ook altijd een strikte planning op, want als alleenstaande is het heel verleidelijk om zeven dagen op zeven te werken. Ik ben ook al jaren niet meer met vakantie geweest. Let op, ik doe mijn job heel graag, dus echt werken is dat niet, maar toch. Ik moet mezelf soms misschien eens wat meer vrije tijd gunnen.

Hoe meer je weet, hoe meer je beseft hoe weinig je weet.

Ik ben al vaak teleurgesteld geweest, maar het heeft mij sterker gemaakt. Dat betekent niet dat ik negatief ingesteld ben, integendeel. Je moet jezelf blijven en je buikgevoel vertrouwen. Ik leer elke dag bij en vind dat we in de boeiendste wereld ooit leven. Al die kennis en al die vrijheid in alle opzichten, het is ongelofelijk. Er verandert zoveel en het gaat zo snel, je kan niet anders dan erin meegaan. Als ondernemer mag je dan ook nooit je greep laten verzwakken als het goed begint te gaan met je bedrijf, want stilstaan is écht achteruitgaan, zeker als bedrijfsleider. Ik ben dan ook enorm leergierig en verdiepte me al in patenten, waarvan ik er zelf trouwens een aantal heb ontwikkeld. En telkens weer kom ik tot het verwonderlijke inzicht, dat me ook steeds drijft om bij te leren: hoe meer je weet, hoe meer je beseft hoe weinig je weet.