"Je behoort enkel tot jezelf"

Ondernemer: Brigitte Holluyn van Dtonic

Toen ik achttien was, wilde ik heel graag talen studeren. Ik was de zesde van zeven kinderen en mocht net zoals mijn vijf zussen niet verder studeren, ook al was ik geslaagd voor een bekwaamheidstest. Enkel mijn broer mocht dat. Dus legde ik een andere test af om aan te tonen dat ik in staat was om te gaan werken en ook daar slaagde ik glansrijk. Ik ging aan de slag in een drukkerij die grafisch werk deed, in het Engels dan nog wel, voor Universiteit Gent. Dat heb ik acht jaar gedaan. Ik heb daar eigenlijk mijn ontslag gekregen door discriminatie. Een maand na de geboorte is mijn zoontje overleden en toen ik terug ging werken in december, zei mijn baas “dat ik binnenkort toch weer zwanger zou zijn en dat ik daarom ontslagen werd, maar dat ik nog mocht blijven zolang ik niet zwanger was”. Ik wist niet wat ik hoorde.

Enkele maanden later was ik inderdaad opnieuw zwanger, wat ook mijn volste recht was, en kreeg ik een dochter. Ik was ondertussen ontslagen en was thuis. Zestien maanden na mijn bevalling kreeg ik mijn tweede dochter en nee, het was niet fijn dat ik niet kon werken. Maar toch ben ik enorm blij dat ik thuis was om mijn kinderen op te voeden. Toen mijn oudste dochter 2,5 jaar was, ging het bedrijf waar mijn man werkte failliet, dus besloot ik opnieuw te gaan werken. Ik kwam terecht in de mediawereld en werkte ongeveer twintig jaar voor de Corelio Groep in Ronse.

Ik kreeg mijn ontslag nadat ik zwanger was geweest en een maand na de bevalling mijn kind ben verloren. De reden? Ik zou toch snel opnieuw zwanger worden, zei mijn baas.

Thuis sprak ik Frans met mijn toenmalige man. We hebben onze kinderen dan ook in het Frans opgevoed. Dat heeft me geen windeieren gelegd, want ik had veel Franstalige collega’s, ik volgde alle opleidingen in het Frans en werkte onder meer mee op de Franse redactie, de Brusselse immobiliënkatern en was verantwoordelijk voor het Franse notarissenblad van verschillende krantjes. Ik werd assistente van de commercieel directeur en richtte samen met de IT-verantwoordelijke en een collega uit Luik een call center op binnen de Corelio Groep, waar ik uiteindelijk leiding gaf aan twaalf tweetalige medewerkers. Ik heb daar heel veel doorgroeimogelijkheden gekregen en werd verschillende keren gevraagd om een nieuwe functie uit te oefenen. Op een bepaald moment heb ik ook Passe-Partout mee opgericht in West-Vlaanderen en ging ik de baan op in regio Roeselare, wat ik heel graag deed. Eigenlijk heb ik nooit om een plaats moeten dingen binnen de Corelio Groep, en dat is dan ook de reden dat ik daar zolang gewerkt heb. Jammer genoeg moest ik plots mijn portefeuille afgeven aan een collega en werd me gevraagd om een andere collega op te volgen in de Vlaamse Ardennen. Op zich geen probleem, maar ik moest wel drie keer zoveel als zij presteren. En dat vond ik er toch wat over.

Net op dat moment had ik de vraag gekregen om bij een reclamebureau in Roeselare te gaan werken en er administratie en sales te doen. Daar ben ik op ingegaan en nam ontslag bij Corelio. Johan Van Parys begon op mijn eerste werkdag net ook te werken voor datzelfde reclamebureau. Een jonge gast die er als freelancer onder de naam Dtonic het creatieve werk deed. Anderhalf jaar heb ik voor het reclamebureau gewerkt, tot Johan me vroeg om in te stappen in het Dtonic-verhaal. Ik hapte toe en werd zelfstandig.

Ondertussen zijn we twaalf jaar bezig. Wat gestart is als reclamebureau, is de voorbije drie jaar geëvolueerd naar een bedrijf dat beeldmarketing doet. We zijn nu dus meer gericht op beeld: film, fotografie en animaties. Johan is mijn creatieve vennoot, terwijl ik commercieel-administratieve taken op mij neem. Wij hebben geen personeel en dat is een bewuste keuze. Ik geloof niet in hiërarchie en voel me daar ongemakkelijk bij. On n’appartient qu’à soi-même. Je behoort enkel tot jezelf en bent verantwoordelijk voor alles wat je doet, niemand anders. Hiërarchie is dus iets wat voor mij niet werkt. Iedereen moet zichzelf kunnen zijn, zijn eigen ruimte kunnen hebben, zonder dat er over hem geoordeeld wordt. Zo werken we ook bij Dtonic, zowel intern als met externe partijen en dat is fantastisch. Want iedereen doet wat hij graag doet. En als je doet wat je graag doet, doe je dat ook goed.

Iedereen behoort alleen zichzelf toe. Niemand heeft over jou te oordelen, maar omgekeerd ook niet. Alleen jij bent verantwoordelijk voor je eigen daden.

Ik hou enorm veel van werken. En als ik niet werk, ben ik aan het netwerken. Maar al even belangrijk zijn mijn kinderen en kleinkinderen. Ik haal heel veel geluk uit mijn familie, ook al draag ik het overlijden van mijn zoontje altijd met mij mee. Die gebeurtenis heeft me geleerd hoe belangrijk het leven is. Dat je elke dag moet klaar zijn om te sterven, klinkt hard, maar dat heb ik van mijn ex-man geleerd en daar ben ik hem dankbaar om.

Mijn kinderen heb ik geleerd om sterk te zijn, steeds open te communiceren en om niet te oordelen over een ander. Daar heb je niks aan. En omgekeerd ook: niemand heeft over jou te oordelen. Neem je eigen beslissingen en doe wat volgens jou goed is. Je hoeft helemaal niets te doen, omdat je denkt dat een ander vindt dat je dat moet doen. On n’appartient qu’à soi-même, weet je nog?

Ondanks dat het niet altijd gemakkelijk was, sta ik heel positief in het leven. Dat heb ik geleerd van mijn vader. Die heb ik heel graag gezien, en nog altijd, ook al is hij er niet meer. Hij was een kleine man met helderblauwe ogen waar ik altijd de zee in zag. Hij was zelfstandig, had zeven kinderen en was een echte grappenmaker. Hij ging nooit discussies aan en toen we ruziemaakten in huis, zei hij altijd: “ge moet niet ruziemaken, ’t leven duurt niet lang en is daar veel te schoon voor”. En dat is ook zo, discussiëren over onbenulligheden is puur tijdsverlies. Tegelijk is dat ook het boeiende aan communicatie. We praten, ik weet wat ik zeg en jij weet wat ik zeg, maar weten we hetzelfde? Zo ontstaan soms discussies, maar vaak ook boeiende en unieke verhalen.

Waar je in gelooft, zal naar je toekomen. Je kunt het alleen niet plannen.

Ondernemer zijn, dat is gewoon ‘doen’. Wees altijd eerlijk tegenover jezelf en de mensen met wie je samenwerkt en denk nooit dat het niet zal lukken. Alles lukt altijd, maar je moet ervoor werken en af en toe een tegenvaller is helemaal normaal. Heb je er zin in en geloof je erin? Ga er dan voor en probeer die mindset vast te houden. Ik ben ervan overtuigd dat waar je in gelooft, altijd op je afkomt. Je kunt het alleen niet plannen.